معنای «قنوط» در قرآن براساس معناشناسی همزمانی در میدان معنایی ایزوتسو

* قرآن کریم

1. ابن درید، محمد بن حسن. (1988م). جمهرة اللغة (ج2). بیروت: دار العلم للملایین‏.
2. ابن سیده، على بن اسماعیل. (1421ق). المحکم و المحیط الأعظم (ج6). بیروت: دارالکتب العلمیه.
3. ابن فارس، احمد. (1404ق). معجم مقاییس اللغة (ج5). قم: مکتب الاعلام الاسلامی‏.
4. ابن مشهدى، محمد بن جعفر. (1419ق). المزار الکبیر. قم: بی‌‌نا.
5. ابن منظور، محمد بن مکرم. (1414ق). لسان العرب (ج2، 7، چاپ سوم). بیروت: دار صادر.
6. ابن‏عاشور، محمدطاهر. (1420ق). التحریر و التنویر (ج25). بیروت: مؤسسة التاریخ العربی‏.
7. ابن‏عطیه، عبدالحق بن غالب. (1422ق). المحرر الوجیز فى تفسیر الکتاب العزیز (ج5). بیروت: دار الکتب العلمیة.
8. ابوهلال عسکرى، حسن بن عبدالله. (1400ق). الفروق فى اللغة. بیروت: دار الافاق الجدیدة.
9. ازهرى، محمد بن احمد. (1421ق). تهذیب اللغة (ج9). بیروت: دار احیاء التراث العربی.
10. جلالی، مهدی؛ نصیری وطن، جواد. (1400). مفهوم‌شناسی واژه یؤوس و قنوط در آیه
    49 فصلت و ارائه معنای مناسب با بافت آیه. نشریه مطالعات تفسیری، 12(46)،
    صص 223-240.
11. جوادی آملی، عبدالله. (1390). تفسیر تسنیم (ج1). قم: اسراء.
12. راغب اصفهانى، حسین. (1412ق). المفردات فی غریب القرآن. بیروت: دار العلم.
13. رکابیان، رشید. (1400). نقش سیاسی رجاء و قنوط در اندیشه سیاسی‌اسلام با تأکید بر اندیشه امام خمینی&. پژوهش‌نامه علوم انسانی اسلامی، شماره 16، صص 106-127.
14. زاید المطیری، هیا؛ النصیرات، جهاد. (2019م). دلالة اللفظ قنط فی القرآن الکریم. دراسات علوم الشریعة والقانون، المجلد 46 - العدد 1، صص 689-700.
15. ساکی، سارا؛ مروتی، سهراب. (1393). ناامیدی و پیامدهای آن در قرآن و حدیث. بینات، شماره 84، صص 163-184.
16. سلطان على‏شاه، محمد. (1408ق). بیان السعادة فی مقامات العبادة (ج2، چاپ دوم). بیروت: مؤسسة الأعلمی للمطبوعات.
17. سمرقندى، نصر بن محمد. (1416ق). بحر العلوم (ج2، 3). بیروت: دار الفکر.
18. شریعتی، غلام‌‌محمد؛ سعیدی‌روشن، محمدباقر. (1394). رابطه معناشناسی زبانی و تفسیر قرآن به قرآن با تأکید بر دیدگاه علامه طباطبایی. مجله قرآن شناخت، 7(14)، صص 5-24.
19. صاحب بن عباد، اسماعیل بن عباد. (1414ق). المحیط فی اللغة (ج5). بیروت: عالم الکتاب.
20. طباطبایى، سیدمحمدحسین. (1367). نهایة الحکمة (ج2). تهران: الزهرا.
21. طباطبایى، سیدمحمدحسین. (1374). ترجمه تفسیر المیزان (مترجم: سیدمحمدباقر موسوى، ج1، 12، 17، 18). قم: دفتر انتشارات اسلامی‏.
22. طبرسى، فضل بن حسن. (1372). مجمع البیان فی تفسیر القرآن (ج6، 9، چاپ سوم). تهران: ناصرخسرو.
23. طبرى، محمد بن جریر. (1412ق). جامع البیان فى تفسیر القرآن (ج14). بیروت: دار المعرفة.
24. فخررازى، محمد بن عمر. (1420ق). مفاتیح الغیب (ج19، چاپ سوم). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
25. فراهیدى، خلیل بن احمد. (1410ق). کتاب العین (ج5). قم: انتشارات هجرت.
26. فیومى، احمد بن محمد. (1414ق). المصباح المنیر فى غریب الشرح الکبیر للرافعى (ج2، چاپ دوم). قم: دارالهجره.
27. مجلسى، محمدباقر. (1403ق). بحار الأنوار (ج3، 69). بیروت: دار إحیاء التراث العربی‏.
28. مدرس وامقی، سیدمحسن. (1394). یاس در زندگی؛ زمینه‌ها، آثار، راهکاها. زلال وحی، شماره 24، صص 4-19.
29. مصطفوى، حسن. (1360). التحقیق فى کلمات القرآن الکریم (ج9). تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب‏.
30. مقاتل بن سلیمان. (1423ق). تفسیر مقاتل بن سلیمان (ج2، چاپ اول). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
31. میبدى، احمد بن محمد. (1371). کشف الاسرار و عدة الابرار (ج5، چاپ پنجم). تهران: امیرکبیر.