* قرآن کریم.
** نهج البلاغه.
ابن ابی الحدید. (بی‌تا). شرح نهج البلاغه (ج3). قم: مکتبة آیة الله المرعشی النجفی.
ابن فارس، احمد بن فارس. (1404ق). معجم مقاییس اللغة (ج4). قم: دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم.
ابن منظور محمد بن مکرم. (1414ق). لسان العرب (ج13). بیروت: دار صادر.
اکبرزاده، فریدون؛ حسین‌دوست، محسن؛ جلال‌پور، شیوا؛ شهابی روح‌الله. (۱۴۰۲). «نقد و بررسی مسئله شرط اعلمیت در تعیین رهبر انقلاب اسلامی با تأکید بر نقد دیدگاه آیت‌الله منتظری». مجله پژوهش‌های انقلاب اسلامی. 12(46)، صص265-295.
امینی، عبدالحسین. (بی‌تا). الغدیر (ج8). بیروت: دار احیاء التراث العربی.
برقی، احمد بن محمد بن خالد. (1374)، المحاسن (محقق: مهدی رجایی، ج1). قم: المجمع العالمی لاهل البیت.
بیهقی، احمد بن الحسین. (2003م). السنن الکبری (ج10). بیروت: دارالکتب العلمیه.
جباری، مصطفی. (1385). بررسی بن بست‌های موجود در ساختار اجرایی نظریه اعلمیت. مطالعات اسلامی. شماره 71، صص67-82.
حاج‌زاده، هادی. (1394). فتوای معیار در قانونگذاری در نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران (نگاهی دوباره به مفهوم اعلمیت در منظومه فقه حکومتی شیعه). فقه و اصول. 47(102)، صص59-87.
حائری، سیدکاظم. (1377). «شرط اعلمیت در رهبری». مترجم: سیدمفیدالدین حسینی. مجله حکومت اسلامی. شماره 8.
حب‌الله، حیدر. (1387). اجتهاد و اعلمیت (مترجم: عبدالله امینی‌پور). مجله فقه. سال 15،
شماره 4، صص164-186.
حرعاملی، محمد. (1409ق). وسائل الشیعه (ج15). قم: موسسه آل البیت.
حکیم، سیدمحسن. (1374). مستمسک العروة الوثقی (ج1). قم: موسسه دارالتفسیر.
خمینی، سیدروح الله موسوی. (1385). صحیفه امام (ج21). تهران: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی.
خمینی، سیدروح الله. (1410ق). رسالة التعادل و التراجیح (ج2). قم: انتشارات اسماعیلیان.
خمینى، سیدروح الله. (1359). رسالۀ نوین (ترجمه و توضیح بى‌آزار شیرازى). قم: مؤسّسۀ انجام کتاب.
ذاکری، علی اکبر. (1377). ولایت فقیه و اعلمیت. حوزه. دوره 15، شماره 85 و 86. صص157-244.
سلیم بن قیس هلالی. (1416ق). اسرار آل محمد. قم: نشر الهادی.
شفیعی، سیدعلی. (1379). الاعلمیه فی الحاکم الاسلامی و فی المرجع التقلید. قم: انتشارات خوزستان.
شفیعی، سیدعلی. (1380). اعلم و افقه از نگاهی دیگر. قم: انتشارات خوزستان.
شیرازی، سیدرضا. (1401). تفسیر اعلمیت در اجتهاد و تعیین مصداق آن و تبیین جایگاه آن در اجتهاد حقوقی. پژوهش‌های فقهی. دوره 18، ش1، صص213-244.
صورت مشروح مذاکرات شورای بازنگری قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران. (1369). اداره کل امور فرهنگی و روابط عمومی مجلس شورای اسلامی، اداره تبلیغات و انتشارات، تهران
طباطبایی، سیدمحمدحسین. (1390ق). المیزان فی تفسیر القرآن (ج2). بیروت: مؤسسة الأعلمی للمطبوعات.
طبرسى، احمد بن على. (1403ق). الإحتجاج على أهل اللجاج (ج1). مشهد: نشر مرتضی.
عروسى حویزى، عبد على بن جمعه. (1415ق). تفسیر نور الثقلین (ج1). قم: انتشارات اسماعیلیان.
علم الهدی، سیدمرتضی. (1390). رسالة المحکم والمتشابه. مشهد: بنیاد پژوهش‌های آستان قدس رضوی.
قمی، علی بن ابراهیم. (1367). تفسیر قمی (ج1). قم: دار الکتاب.
مجلسی، محمدباقر. (1386)، بحارالانوار (ج13، 44، 90). تهران: انتشارات اسلامیه.
مطهری، مرتضی. (1376). مجموعه آثار شهید مطهری (ج22، 23). تهران. صدرا.
مـفید، مـحمد بـن نعمان. (1413ق). الاختصاص. قم: کنگره جهانی شیخ مفید.
ملکوتی‌فر، ولی الله. (1390). ولی فقیه و شرط اعلمیّت. پژوهش‌های فقه و حقوق اسلامی. شماره 23، صص 149-170
ممدوحی، حسن. (۱۳۷۸). حکمت حکومت فقیه. قم: مؤسسه بوستان کتاب.
موسوی نظر، سیدمحمد. (1399). ارزیابی شواهد روایی عدم اعتبار اعلمیت در تقلید از مجتهد. فقیهانه. (5(15)، صص170-187.
مهریزی، مهدی. (1376). صفات رهبری در بازنگری قانون اساسی «اعلمیت». حکومت اسلامی. شماره 5، صص19-35.
میرزایی، محمد. (1395). بررسی شرط اعلمیت در مرجعیت. مطالعات علوم سیاسی، حقوق و فقه. شماره 3/1، صص141-150.
نعمانی، محمد بن ابراهیم. (۱۳۹۷ق). الغیبة. تهران: صدوق.
)