* قرآن کریم.
1. ابن‌منظور، محمد بن مکرم. (1414ق). لسان العرب. بیروت: دار الصادر.
2. احمد بن حنبل. (بی‌تا). مسند احمد. بیروت: دار الصادر.
3. ایازی، سیدمحمدعلی. (1380). جامعیت قرآن: پژوهشی استنادی و تحلیلی از مسئله جامعیت و قلمرو قرآن. رشت: انتشارات کتاب مبین.
4. بازرگان، مهدی. (1377). آخرت و خدا، هدف بعثت انبیاء. تهران: مؤسسه خدمات
فرهنگی رسا.
5. بخاری، محمد بن اسماعیل. (بی‌تا). صحیح البخاری. بیروت: دار الجیل.
6. بیهقی، احمد بن حسین بن علی. (بی‌تا). السنن الکبری. بیروت: دار الفکر.
7. راغب اصفهانی، حسین بن محمد. (1412ق). المفردات فی غریب القرآن. بیروت، دمشق: دارالعلم و الدار الشامیه.
8. سیوطی، جلال‌الدین عبدالرحمن. (1380ق). الاتقان فی علم القرآن (محقق: محمد ابوالفضل ابراهیم). قم: نشر فخر دین.
9. شاکر، محمدکاظم. (1382). مبانی و روش‌های تفسیر قرآن. تهران: مرکز جهانی علوم اسلامی.
10. صدوق، محمد بن علی بن بابویه. (1404ق). عیون اخبار الرضا (محقق: حسین اعلمی). بیروت: مؤسسه اعلمی للمطبوعات.
11. طباطبایی، سیدمحمدحسین. (1361). قرآن در اسلام. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
12. طباطبایی، سیدمحمدحسین. (1417ق). المیزان فی تفسیر القرآن. قم: جامعه مدرسین حوزه علمیه.
13. فخر رازی، محمد بن عمر. (1410ق). مفاتیح الغیب. بیروت: دار الفکر.
14. کریم‌پور قراملکی، علی. (1382).قلمرو قرآن. مجله پژوهش‌های قرآنی، (35-36)،
صص 274-295.
15. کلینی، محمد بن یعقوب. (1388ق). الکافی (محقق: علی‌اکبر غفاری). تهران: دار الکتب الاسلامیه.
16. معرفت، محمدهادی. (1417ق). التمهید فی علوم القرآن. قم: مؤسسه النشر الاسلامی.
)