چرایی و چگونگی مرجعیت علمی قرآن کریم؛ مرور اولیه نظریه تناسب وجودی در فلسفه اخلاق

* قرآن کریم.

** نهج‌البلاغه.

1. آل‌بویه، علیرضا. (1400). بررسی انتقادی غایت‌گرایی اخلاقی به مثابه نظریه هنجاری قرآن. قرآن‌شناخت. 14(26)، صص 95-112.
2. بخشی گلسفیدی، مرتضی؛ مظفری، حسین و محدر، تقی. (1400). رابطه معرفت به خدا با معیار ارزش اخلاقی از دیدگاه آیت الله مصباح یزدی». معرفت اخلاقی. 12(30)، صص 33-48.
3. بهمنی، سعید. (1397). نظریه‌پردازی قرآن‌بنیان؛ رهیافت‌های توسعه روش نظریه‌پردازی قرآن‌بنیان سیدمحمدباقر صدر. قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی.
4. حسینی رامندی، سیدعلی‌اکبر. (1399/الف). نظریه خودگروی اخلاقی از دیدگاه قرآن. پژوهش‌های قرآنی. 25(94)، صص 67-86.
5. حسینی رامندی، سیدعلی‌اکبر. (1399/ب). قرآن و غایت‌گرایی اخلاقی. قرآن‌شناخت؛ 13(24)، صص 39-58.
6. حیدری‌فر، مجید. (1392). مهندسی فهم و تفسیر قرآن؛ پژوهشی نو در روش‌شناسی تفسیر ترتیبی و موضوعی قرآن کریم. قم: مؤسسه بوستان کتاب.
7. الخالدی، صلاح عبدالفتاح. (1418ق). التفسیر الموضوعی بین النظریه و التطبیق؛ دراسه نظریه و تطبیقیه مرفقه بنماذج و لطائف التفسیر الموضوعی. اردن: دارالنفائس.
8. رحمان‌ستایش، محمدکاظم؛ جوکار، حامد. (1394). ضوابط عرضه روایات به قرآن کریم. کتاب قیم. 5(13)، صص 163-180.
9. رضایی اصفهانی، محمدعلی. (1396). مرجعیت علمی قرآن کریم. مجموعه آثار کنگره بین‌المللی قرآن و علوم انسانی (ج1). قم: مرکز بین‌المللی ترجمه و نشر المصطفی،
   صص 15-42.
10. صادقی، هادی؛ پاشایی، وحید. (1397). خودگروی اخلاقی؛ نگاهی قرآنی. آموزه‌های قرآنی، ش28، صص 57-82.
11. صادقی، هادی؛ خوانساری محمدامین. (1395). دیگرگروی اخلاقی: منظری قرآنی. پژوهش‌نامه اخلاق. 9(32)، صص 7-36.
12. الصدر، سیدمحمدباقر. (1421ق). المدرسه القرآنیّه (موسوعه الشهید الصدر، ج19). قم: مرکز الأبحاث والدراسات التخصّصیّه للشهید الصدر.
13. طباطبایى، سیدمحمدحسین. (1390ق). المیزان فی تفسیر القرآن (ج5، 15). بیروت: مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، چاپ2.
14. طبرسى، فضل ‌بن ‌حسن. (1412ق). تفسیر جوامع الجامع (ج4). قم: مرکز مدیریت حوزه علمیه قم.
15. عاملی (شیخ حر عاملى)، محمدبن‌حسن. (1409ق). وسائل الشیعه(ج27). قم: مؤسسة آل البیت^.
16. غرسبان، مرتضی. (1399). مرجعیت علمی قرآن از دیدگاه دکتر گلشنی. مطالعات علوم قرآن. 2(5)، صص 89-116.
17. فاکر میبدی، محمد؛ رفیعی، محمدحسین. (1398). مرجعیت علمی قرآن از نگاه علامه طباطبایی. مطالعات علوم قرآن، 1(1)، صص 8-37.
18. فنایی اشکوری، محمد. (1388). جایگاه عقل و وحی در هندسه معرفت بشری: تحلیل و بررسی دیدگاه آیت‌الله جوادی آملی در کتاب منزلت عقل در هندسه معرفت دینی. معرفت فلسفی. 6(24)، صص 37-66.
19. فیروزمهر، محمدمهدی. (1398). مرجعیت علمی قرآن از نگاه استاد مطهری. مطالعات علوم قرآن. 1(2)، صص 7-36.
20. مبینی، محمدعلی. (1392). تناسب و سازگاری وجودی به منزله ارزش بنیادین. نقد و نظر. شماره 69، صص 2-33.
21. مبینی، محمدعلی. (1399). خدا، ارزش، عقلانیت: گامی به سوی نظریه تناسب وجودی در باب ارزش. قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی.
22. مبینی، محمدعلی. (1401 الف). بررسی نظریه تناسب ساموئل کلارک درباره ارزش اخلاقی و مقایسه اجمالی آن با نظریه تناسب وجودی. اندیشه فلسفی، 3(9)، صص 15-32.
23. مبینی، محمدعلی. (1401 ب). گونه‌شناسی خوبی اخلاقی در نظریه تناسب وجودی. تأملات اخلاقی. 3(3)، صص 7-26.
24. مبینی، محمدعلی. (1402). بررسی جایگاه نظریه تناسب وجودی در مباحث فلسفه اخلاق. پژوهش‌های اخلاقی. 3(13)، صص 199-214.
25. مبینی، محمدعلی؛ آل بویه، علیرضا. (1397). لغزش معناشناختی در نظریه‌های اخلاقی غایت‎گرا با تأکید بر نظریه اخلاقی استاد مصباح یزدی. نقد و نظر. 23(89)، صص 4-28.
26. نصیری، علی. (1390). بررسی روایات عرضه. حدیث حوزه. 2(2)، صص 32-69. شماره 32، صص 155-196.